Addressing the digital divide in a postPC world

We are living in a postPC world. The rapid integration of computer and internet technologies in videogame consoles, televisions, digital broadcast boxes and the advance of  devices as smartphones and tablets have changed the digital landscape for good. This has important policy implications for governmental actors, especially in policy areas that concern the digital divide.

I choose to lose the hyphen in ‘post-PC’. I do this because I want to make sure the issues addressed in this blog are not confused with a time period that describes a period ‘after’ the PC-area. In fact, even though personal computers --even laptops-- are quickly losing ground to postPC devices, our time is not post-PC. PCs are still –and increasingly so- an everyday reality in offices and educational institutions. PostPC therefore, does not mean that the PC and its impacts on social processes are in the past. However the postPC world, or the advance of postPC devices and the integration of computer technologies in everyday devices –soon our and microwaves and refrigerators will be connected to the web-, has important implications of its own which are completely undertheorized. I will here address the implications of these developments for the digital divide. First, a postPC world might potentially lead to new cleavages between the digital literate and the digital have-nots or will-nots. Second, besides the negative effects, this development will also bring in a host of new tools to address the digital divide. PostPC developments therefore have, somewhat paradoxical, the potential to both deepen and lessen the digital divide.

I have written about the digital divide before. In a previous blog I concluded that the ICT and new media revolutions are no different from other tech-revolutions (radio, television, etc.) and that therefore, as with revolutions in the past, the digital divide will lessen in time. The young, rich, better educated and generally better-off are always frontrunners in new technology-usage and other demographic groups will eventually catch up. ICT usage has never been easier and more accessible due to ever more advanced and streamlined  interfaces and assisting tools. However, this lessening of digital inequality might not come linearly. Instead, it will probably come to in a three-steps-forward-one-step-back fashion.

It is not hard to theorize why and how postPC devices could deepen the digital divide. The causes for this are mostly economic. Smartphones, tablets and mobile-internet are expensive. Demographic groups that are already struggling to keep up –or even catch up- with PC-developments might lack the financial means to start playing the keep-up race with these new technologies as well. Tablet and smartphones, at the same time, are becoming increasingly integrated in social life. Not being able to participate in this might result in increasing pressures on those who have already fallen behind.

However, postPC devices at the same have also the potential to lessen the digital divide for two reasons. First, in a postPC world, one does not necessarily need to have a PC or laptop to participate in the digital aspects of social life. It is true that having PostPC devices with internet connectivity in addition to a laptop or PC is very expensive. However, these new devices have already started to replace PCs and laptops, both in general task performance and in market share. In some cases they are as, or even less, expensive than laptops. Second, due to the use of touchscreens and advanced interfaces, postPC devices are generally more accessible for the digital illiterate than PCs. As advances in this area continue to be made at an unprecedented pace, the need for PCs, laptops, even home internet-access might disappear.

This has important policy implications for governmental actors. We should start thinking about removing the PC out of digital literacy policy. Tablets or smartphones are becoming ever more useful in addressing the digital divide. Also, instead of concentrating on home internet access we should look at mobile communications speeds and coverage or (free) city-wide Wi-Fi. This process could be similar to the advance of the cell phone in Africa, where a lack of resources and technological capability made home telephones unfeasible. Instead of implementing relatively expensive home access points, communication went wireless. A postPC world has other implications as well but these are the most pressing.

There is also an important task for academics and (other) ICT-experts. We must stop trying to catch up with the rapid advance of computer and internet technologies. We can no longer keep lagging behind. We should advance thought and theorizing on issues already on the horizon. The postPC world is already here. It is time to explore its potential.

Prospects for personalized political marketing

Contextual or targeted advertising has in a relatively short time become a force to be reckoned with. Pioneered by Google’s AdSense, targeting advertising has become a multibillion dollar industry. Although normative questions around these advertising schemes have yet to be addressed, they seem to be here to stay. This blog will explore the prospects of this type of advertising for political marketing.

It is only a matter of time before targeted advertising will be used by political parties. In fact the first contours of this could already be seen in the last Dutch elections. Besides having some (but not great) success with regular campaigning options, the liberal party (VVD) in the Netherlands, by implementing marketing strategies from the private sector, had the most prominent and successful campaign in the national elections. Even those voters outside traditional campaigning landscapes were confronted with appealing liberal party slogans and ideas on billboards and on television: much more than has ever been done before.

Example: In every commercial before, between and after a key-party leader’s debate was a liberal party commercial. This in-your-face campaigning style was ridiculed by some, but proved to be both viable and powerful. Even today, people remember and/or know what the liberal party was/is about. Many of the slogans used in its campaigns are remembered to this day. How different is it for those other two traditional ‘ruling parties’: the labour party (PvdA) and Christen-democrats (CDA) who two years later still struggle with communicating their identity to voters.

Targeted advertising is something that will probably be implemented by the liberal party in elections to come. I concentrate here on the Dutch liberal party here for the following reasons:

1. They had the most efficient and up to date marketing schemes in last elections, which heavily borrowed from the private sector. This will continue in the future.
2. Because of the relatively high economic status of its electorate, the party has in the past struggled with traditional campaigning options. Its electorate is less willing ànd has less time to volunteer with canvassing.
3. (Therefore) Unlike the other traditional ruling parties, which are now quickly becoming electorally marginalized, the liberal party has been able, and willing, to implement private sector marketing schemes in the past.
4. The party has an electoral individual bias. Targeting individuals in addition to “the great masses” is in the party’s nature.

There is no reason why targeted or contextual advertising could not, or would not, be used by political parties. Search-queries, IP web browsing histories, shopping results, etc. are all powerful tools in analysing voter preferences and for vote-maximization.

How might targeted advertising be put to use in political marketing? For example: as with general online advertising, web users could be confronted with the party’s advertisements after visiting the party website. Internet users who are regularly visiting sports websites could be confronted with a slogan concerning a party’s position on sports and a link to the section of the party’s program concerning sports. These strategies are very easy to implement and the implications could be enormous. Advertising schemes could also be much more complex. Web users who visit (political) websites with key-words on them concerning either broad social-economic or very specific policy areas could be confronted with slogans and (sections from) party program that are streamlined to fit their preferences. There are no technological limitations to this: the algorithms to do this are already put to use by the private sector.

There are normative questions involved. One could ask if the market for political campaigns is the same as that of consumer goods and services. Shouldn’t political parties be held –and hold themselves- to greater scrutiny than private institutions? Although I believe these are important questions, I also believe that these questions will be answered through the democratic process. If it in fact proves to be considered unethical behaviour by the electorate, these targeted schemes will disappear quickly enough. However, we should keep a close eye on developments in this area and shine light on them when they surface. For surface they will.

Seks

Seks, de avond ademde het.

Terwijl ik deze blog type, onder een concept sollicitatiebrief none the less, komt de betreffende avond terug als was het gisteren. Eerst zijn het de geluiden die terugkomen. Een lach, een halve zin, een eenzame kreun en een schreeuw in het duister. Dan komen de geuren en dan flitsen aan kleuren en licht. Geluiden, geuren en beelden van een zwetende, grommende, grauwende, krabbende, stotende massa met te veel armen en te veel benen. Dan ontwaart zich een enkele basale emotie. Ik glimlach.

Ik ga zelden stappen. Ik beweeg slecht in grote groepen. Ik kan mij lastig in groepsdynamiek bewegen, kan niemand verstaan, voel me niet op mijn gemak. Geef mij maar knus en knuis op de bank. Met hapjes, zachte jazz en een goed glas alcohol. Maar deze avond is anders: deze avond ben ik uit. In mijn beste goed gestoken, vers van de kapper, strak geschoren, lekker geparfumeerd en met mijn schoonste onderbroek aan. Wingmanloos. Alleen. A fox on a mission.

Ik sta in een donkere hoek van een kroeg ergens rondom het Leidseplein. Ik ben hier nooit eerder geweest en zal hier nooit meer zijn. Ik trommel met mijn vingers op de muur waartegen ik leun en kijk om me heen. Eerst ontwaar ik niets. De kroeg is een kluwen aan beelden en geluiden. Een pratende, dansende, lachende, schreeuwende, zuipende mensenmassa. Ik focus.

Twee dames zitten aan de bar. De blonde valt mij als eerste op. Ze is lang met langere benen. Ze heeft rondingen waar rondingen maatschappelijk gewenst zijn. Ze is indrukwekkend. Haar kleding past haar als een tweede huid. Haar top toont een rijk decolleté, smalle schouders en dunne armen. Haar feilloze make-up maakt van haar een model. Ze is perfect. Bloedmooi. Ze is alles wat ik zou kunnen willen en meer. Ik schrijf haar onmiddellijk af.

Naast haar zit een brunette. Kleiner. Iets gedrongen. Met meer en wijder vallende kleding en kleinere borsten. Ik bespeur exotische trekken in haar gezicht maar haar make-up doet niets om deze te accentueren. Ik klak met mijn tong.

Ik wacht. De dames zijn in gesprek. Ze lachen en drinken samen. Ik kijk. Twee jongens, lang, knap en atletisch benaderen de blondine. De blondine draait in haar barkruk, lacht, vlijt, charmeert. De brunette grimast en duikt iets weg. Haar lichaamstaal vertelt mij boekdelen. Ik leer. De blondine wijst eerst naar haar nog volle glas en maakt dan een afwijzend gebaar. Ik knik. De jongens kopen een drankje voor zichzelf en verdwijnen in de mensenmassa. Ik wacht af.

Na een paar minuten en benader de bar. Ik ga naast de blondine staan en bestel een biertje. Ik gebruik slechts gebaren om toonbaar te maken wat ik wil. Mijn blik is een verveelde. Naast mij radieert de blonde. Ze straalt warmte. Ik ruik haar parfum. Even voel ik priemende ogen. Ik kijk niet opzij. Terwijl ik op het bier wacht behoud ik mijn verveelde houding. Ik trek aandacht door met mijn vingers te trommelen.

Het bier wordt mij aangegeven en ik bedank: neutraal maar hardop. Dan draai ik mij om en maak aanstalten om weg te lopen. In mijn draai kruisen mijn ogen die van de brunette, precies zoals ik het gepland had. Ik kijk haar aan en laat mijn ogen lachen en mijn mond volgen. Ik weet precies hoe mijn gezicht er nu uit ziet. Met ogen die schitteren, die indringend en omvattend kijken. Ik kijk alsof ik haar voor het eerst zie. Even probeert ze geschrokken haar gezicht af te wenden maar dan kijkt ze terug. “Hoi” zeg ik zachtjes maar vrolijk. Ze glimlacht.

Beet. Nu rustig binnenhalen.

Ik begin een praatje. Mijn positie dwingt mij om de blondine heen te praten. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat dit haar niet bevalt. Als een vlinder probeert ze de aandacht te trekken. Ik kijk haar even aan en knik beleefd. Dan bied ik de brunette een drankje aan met een ´je vriendin hier lijkt nog voorzien te zijn”. Ik glimlach weer. Ik betaal haar drankje. Ik gebied naar een tafeltje. Ze knikt en we gaan. De blonde volgt. In verwarring.

Ik blijf mij volledig concentreren op de brunette. Terwijl de avond voortduurt en ik een charmante woordenbrij aan elkaar lul over zaken zij ongetwijfeld interessant vindt -of misschien ook niet- volg ik haar aanwijzingen. Ze speelt met haar haren terwijl ze naar me kijkt. Eén. Haar vriendin laat ze zonder haar vertrekken. Twee. Het laatste stukje chorizo houdt ze tussen haar lippen en ze kijkt me speels en uitnodigend aan. Boring. Maar vooruit. Ik hap toe. Onze lippen maken contact en ik laat haar merken dat het menens is. Drie. Dingdingding.

Ik sta op en gebied haar, zonder iets te zeggen. Zij volgt.

Ik neem haar mee. We lopen om drie uur ’s nachts. Zij erger aangeschoten dan ik. Geen tram meer te bekennen. Een grapje hier, een flirt daar. Ze leunt op mij, ik ruik aan haar. Het Leidseplein ligt niet ver van mijn huis, maar het duurt een eeuwigheid.

Maar dan. Eindelijk. De algemene voordeur. Een trap. Nog een deur.. Binnen! Ik draai de voordeur op slot. De sleutels laat ik in het sleutelgat. Ze kijkt me aan.

Ik kijk terug. Ogen vol passie, aardse lusten. Honger. Ik doe een stap naar voren. Ik zie een flits aan twijfel in haar ogen, of is het terughoudendheid? Angst? Do I give a fuck? Al voordat ik haar tegen de deur aandruk heb ik mijn lippen op de hare, mijn hand in haar broek, mijn neus in haar haren, mijn tanden in haar hals. Ik ben overal en overal tegelijk. Haar extase schreeuwt ze in mijn oor, de pijngrens overschreden.

En ach wat moet ik vertellen? Wat wil u weten? Hoe mijn opgeruimde slaapkamer veranderde in een slagveld aan kledingstukken? Hoe mijn schone beddengoed het moest ontgelden? Hoe ze het uitschreeuwde in mijn kussen toen ik haar van achteren binnendrong? We bewogen tussen hemel en hel. Ik deed haar pijn. Ik bracht haar genot. En wederzijds.

Ik stootte. Ik presteerde. En toen mijn condooms op waren en de hare niet bleek te passen vonden we andere manieren van bevrediging. Na de laatste keer glom ze in het morgenlicht.

Is dat wat u wil weten? Of hoort u liever dat we uren geknuffeld hebben, gepraat, plannen gemaakt, ontbeten, en telefoonnummers uitwisselden? Dat mag u erbij verzinnen.

Middenin een slagveld van condooms en kledingstukken werd ik enkele uren later wakker. Ze had me krassen op mijn rug nagelaten maar mijn onenightstand zelf was nergens te bekennen.

En heus. Ergens op de avond had ze zich voorgesteld, heb ik zogenaamd nagedacht en gezegd dat ze een bijzondere naam had die bijzonder goed bij haar past, of zoiets onzinnigs. Maar tussen de vele flitsen aan emoties, geuren en beelden van die avond kan ik haar naam niet ontwaren.

Why the digital divide is nothing new

In social science, there is increasing attention for the political dimension of new technologies. Some argue that new technologies are contributing to democracy, others argue exactly the opposite. One of the supporters of the latter argument is Seong-Jae Min. In his 2010 article 'From the Digital Divide to the Democratic Divide’, Min first puts forth the reasons why he believes that the ICT and internet revolutions created a digital divide between age- and socioeconomic groups and that this divide is deepening. Second, that this divide is fundamentally different from other technological divides societies have experienced (and have mostly overcome) in the past. Thirdly, on these theoretical foundations, Min builts the argument that this also results in a democratic and political divide and consequently tests this assumption empirically.

I have very few issues with the third part of the article. Unimpressively, what he finally sets out to proof is that both internet skills and political interests are highly associated with political internet usage and he succeeds in doing so. To me, this conclusion is evident since it’s much like saying that owning a driver license is positively associated with driving a car in a city. Nothing surprising there, really.

The problem I do have with the article, however, is that the theoretical assumptions Min bases his theory on are fundamentally flawed. This is important, not necessarily for the article’s conclusions, but for the (policy) implications resulting from these conclusions.

Min sets out to dismiss popular thought that the digital divide is no different from previous divides resulting from new technological breakthroughs (like radio, television, or even automobiles). His reasoning for this is that:

“ICTs, especially computer and Internet technologies, are different from other technologies in that they are much more complex, multifunctional, and are considered to be “platform” technologies for information and knowledge”

He further states that ICTs become much more rapidly outdated than other technologies which will make it harder for users to catch up, in both technology and skillsets.

It is true that in absolute terms, internet and its many application might seem more complex than tuning a channel on a television. However, like with tuning a television channel, programming a new VCR or DVD-player or driving a new car, the basics of internet-usage remain the same. Every new application or medium revolves around certain standards who have remained unchanged for the better part of two decennia. An early day internet-user, though mesmerized by today’s internet speeds and aesthetics would have no problem with using today’s internet browsers or surfing from website to website. In fact, new developments like Google and Wikipedia have made it much easier, even more intuitive, to find what you’re looking for. Mouses and keyboards are still there. New developments like touch screens or motion capture technologies only make interactions more intuitive. The technologies are developing rapidly, yes, but the strength of ICTs is that the tools to make efficient use of these new technologies are developing as rapidly or even faster.

Social media have evolved in a similar way. Filling in a Facebook, Twitter or LinkedIn account has never been easier: the platforms assist you step by step in creating your account. LinkedIn even allows you to upload your resume and then, almost magically, fills in a big chunk of your  profile for you. Barriers, if there are any, are assumed barriers, not objective ones. All you need to get started is an e-mail address (which are free and easy to obtain), again something stemming from the early internet days. (One of my first web based email addresses was created on the 14th of April 2001 and hasn’t lost an email ever since). Like the buttons on a remote, or programming a VCR, computers might initially seem complicated, especially for the elderly but they are not harder to comprehend than the technologies that came before in théir early days. It ís more useful and rewarding, however.

Internet is forever changing and it does so at an unprecedented pace. But like other media, or technology, the basics remain the same. All who use internet vigorously know this and they will soon be a majority.

Min also addresses the ‘Sesame Street Effect’ and claims that it complements his theory. Now, is undoubtedly true that “children with a higher socioeconomic status achieve more educationally than children with a lower socioeconomic status, despite similar educational settings", however: this is by no means a divide created by ICTs. If anything, the internet, with its vast and accessible wikis and infinite databases has lessened this divide. Anyone can find almost anything on every topic imaginable. Democratization of information indeed!

Example: one of my female friends, 9 years younger than I am, who comes from a lower educational setting than I do is even more comfortable with new technology than I am. The way she interacts with a smartphone or iPad is mesmerizing. It’s much the same with her friends and fellow students. Content-wise, she doesn’t access the same information as I do or other information an intellectual elitist would claim to be important (even when she uses the same basic means and platforms in her online interaction). This does not mean that she doesn’t have the capability to access this information – she definitely does, probably more than I do-  but she chooses not too. And who are we to decide what she should or should not access? The deciding issue is not capability: it is interest. It is choice.

I believe, without any doubt, that the elderly of tomorrow will be as digitally literate as the younger are today. The divide between generations and socioeconomic groups will lessen as technology and its tools progress. So again, as with all technology before it, ICT-usage will become easier, more mainstream and, although there will always be some division in both interests and skill levels, in time all will develop good basic skillsets.

Therefore the question should not be whether or not the revolution of the last 20 years creates a digital divide or whether it widens. Instead, theorizing should shift to what we should do for the ones who, at least initially, are left behind.

Source:
• Min, Seong-Jae(2010) 'From the Digital Divide to the Democratic Divide: Internet Skills, Political Interest, and the Second-Level Digital Divide in Political Internet Use', Journal of Information Technology & Politics, 7: 1, 22 — 35

Studentikoos gevulde paprika's

Ik had weinig tijd vandaag (3 mastervakken op 1 dag) en de paprika's moesten op dus ik heb een studentikoze variant op een klassieker gemaakt: veel gedroogde kruiden/gemak dus.

Ingrediënten:

• 300 gram gehakt;
• 2 paprika's;
• 1 ei;
• 2 bevroren boterhammen;
• 1 ui;
• 2-3 teentjes knoflook;
• 2 eetlepels fijngesneden peterselie (enige verse kruid ik nog had);
• 2 eetlepels gedroogde oregano;
• 3 takjes tijm;
• halve theelepel gedroogde dilletopjes;
• halve theelepel 5-spice;
• halve tot een hele theelepel cayenne;
• olijfolie
• hele flinke snuf zout;
• peper;

Recept (voor 2 personen):

Verwarm de oven voor op 180 graden. Gooi de gehakt in een kom. Twee bevroren (!) boterhammen inclusief korst (!) in stukken in de keukenmachine, fijn malen en meteen toevoegen (studentikoos zei ik verdomme!). Ei erbij. Snipper de ui en voeg toe. Scheut extra-vergine olijfolie toevoegen. Voeg de kruiden, peper en zout toe en kneedt alles goed door elkaar.

Vul de paprika's zo vol als je wil. (gehakt zet ongeveer 1/4e uit maar het mag uitpuilen). In een ingevette ovenschaal zetten en 45-50 minuten in de oven. Lichte en frisse salade erbij. Done.


Gehakt over? Bak een hamburger met een gat erin (bakt geleidelijker!) of vul een paar tomaten. Varieer naar smaak met kruiden

Het ZZP leven

Mensen, ik heet u graag welkom op het kantoor van @MartFK Advisory Services. Zie hier de benefits van een medewerker:

Een werkplek van alle gemakken voorzien.

Constant op de hoogte van de laatste ontwikkelingen.

Een sportcentrum in het kantoor.

Elke dag casual friday!

En de beste koffie van Nederland.
















Jawel mensen, bij @MartFK Advisory Services hebben ze het goed voor elkaar! (en met ze bedoel ik hij, en met hij bedoel ik ik).

Brownies

Ingrediënten:

200 g pure chocolade (beste die je kunt krijgen)

100 g boter

60 ml  arachideolie

4 eieren

250 g bruine basterdsuiker

400 ml melk

125 g zelfrijzend bakmeel

25 g cacaopoeder

mespunt zout

Eventueel:

Ongezouten Pecannoten of walnootstukjes.

Recept:

Oven voorverwarmen op 180 graden. Chocolade in een kom boven een pan lichtjes kokend water smelten (au bain-marie). Ondertussen suiker en eieren luchtig kloppen en dan  de melk toevoegen en goed roeren. Gezeefde bakmeel, cacao en zout toevoegen en opnieuw goed kloppen.

Kom chocolade van het vuur en de boter en olie erdoor roeren. Dan het bakmeelmengsel al kloppend toevoegen. Beslag in een beboterde bakvorm storten. Eventueel pecan/walnoten toevoegen op dit moment. 45 minuten in de oven. Goed laten afkoelen. Royaal afsnijden. Done.

Niccccce. Gebruik goede chocolade.