Dit is een blog over een blog die ik al twee weken aan
het schrijven ben maar steeds niet afkomt. Iets voorkomt dat ik de juiste woorden
vind. Maar misschien bestaan de juiste woorden gewoon niet.
Het is een blog over een middag op het strand. Over een
dame met lange blonde krullen in een blauw bikinibroekje en een wit shirt dat boven haar middel was vastgeknoop en ze aan moest houden omdat ze haar bikinitop vergeten was. Een blog over een liefde die er een paar maanden later nooit meer
zou zijn.
“It’s
better to have loved and lost than to never have loved at all” wordt weleens
gezegd. Dat klinkt mooi maar is geen troost wanneer je grootste liefde besluit
de eer aan zichzelf te houden en uit het leven te stappen op het moment dat terminale kanker een lijdensweg wordt.
Het is pas zeer recent, sinds afgelopen zomer, dat ik
erover kan praten en ze is toch al vijf jaar dood. En toen ze stierf was
de relatie al een jaar voorbij. Toch heeft haar dood de twijfelachtige eer de
meest wezenlijke gebeurtenis van mijn leven te zijn. Erover schrijven blijft,
zo blijkt, lastig.
Waarom kreeg juist zij kanker? Waarom heeft ze mij nergens
bij betrokken? Waarom hebben we niet gevreeën, die namiddag na onze
strandwandeling, toen ze al wist dat ze kanker had?
Stuk voor stuk nutteloze vragen. Vragen voor een blog dat maar niet geschreven wil worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten