donderdag 22 december 2011

Vegetarisch couscous gerecht

Holy shit, wat was dit lekker. Wordt volgende week op mijn verjaardag op tafel gezet.

Ingredienten (2 personen):
  • 5 flinke radijzen;
  • grote ui;
  • een flinke sjalot;
  • paprika;
  • twee tomaten;
  • knoflookteentje;
  • 200 gram tuinbonen (diepvries of vers, niet uit pot);
  • 100 gram kikkererwten (uitgelekt);
  • 2 koppen couscous;
  • groenten/bospaddenstoelen bouillonblokje;
  • flinke theelepel 5-spice;
  • halve theelepel cayenne.

Verhit water in de waterkoker. Snipper de ui, sjalot en radijzen in de keukenmachine (niet pureren). Olie in de hete pan. 5-spice en cayenne in de pan en het vuur meteen laag zetten. Aroma's losbakken. 

Vuur weer hoog en de gesnipperde uien en radijs toevoegen en glazig bakken. Geperst knoflookteentje en in blokjes gesneden paprika erbij en even roerbakken. Tomaat in blokjes snijden en toevoegen. Bouillonblokje en een kopje water erbij. Tuinbonen en kikkererwten bovenop leggen. Niet meer roeren, vuur laag en deksel op de pan. 6 minuten laten pruttelen tot de boontjes beetgaar zijn.

Verdeel twee flinke koppen couscous over de bodem van een schaal. Snuf zout erbij. 3 koppen kokend water toevoegen en schaal afdekken. 4 minuten laten staan. Done.

Opscheppen en loeiheet serveren.

De smaken en texturen in dit gerecht zijn ongekend. Het vlees wordt niet gemist.
Bon appetijt. 

zaterdag 17 december 2011

Over een blog


Dit is een blog over een blog die ik al twee weken aan het schrijven ben maar steeds niet afkomt. Iets voorkomt dat ik de juiste woorden vind. Maar misschien bestaan de juiste woorden gewoon niet.

Het is een blog over een middag op het strand. Over een dame met lange blonde krullen in een blauw bikinibroekje en een wit shirt dat boven haar middel was vastgeknoop en ze aan moest houden omdat ze haar bikinitop vergeten was. Een blog over een liefde die er een paar maanden later nooit meer zou zijn.

“It’s better to have loved and lost than to never have loved at all” wordt weleens gezegd. Dat klinkt mooi maar is geen troost wanneer je grootste liefde besluit de eer aan zichzelf te houden en uit het leven te stappen op het moment dat terminale kanker een lijdensweg wordt.

Het is pas zeer recent, sinds afgelopen zomer, dat ik erover kan praten en ze is toch al vijf jaar dood. En toen ze stierf was de relatie al een jaar voorbij. Toch heeft haar dood de twijfelachtige eer de meest wezenlijke gebeurtenis van mijn leven te zijn. Erover schrijven blijft, zo blijkt, lastig.

Waarom kreeg juist zij kanker? Waarom heeft ze mij nergens bij betrokken? Waarom hebben we niet gevreeƫn, die namiddag na onze strandwandeling, toen ze al wist dat ze kanker had?

Stuk voor stuk nutteloze vragen. Vragen voor een blog dat maar niet geschreven wil worden.