Van die dagen

Soms heb je van die dagen.

Na een toch al lange dag gisteren was ik vanmorgen om zes uur wakker. Ik moest meteen aan de teksten voor mijn Bachelor project waarvoor ik nog geen tijd had gehad. Pittige teksten waren het, en best veel. Ik heb niet kunnen ontbijten en me niet kunnen douchen. De tram had enigszins vertraging (stroomstoring in Amsterdam Centrum) maar ik was net op tijd. Na een pittige werkgroep kreeg ik te horen dat een bijeenkomst van mijn projectteam niet op de universiteit was maar bij een teamlid thuis. Ik miste eerst de  tram en toen vergat ik bij de uitstaphalte op de stopknop te drukken. Ik moest een flink stuk teruglopen. Ik had om 12:45 nog net de tijd om een Turkse pizza naar binnen te werken: mijn ontbijt..

Het team had een best teleurstellende dag wegens de vertraging van het project. Het is een besluit waar we allemaal achter staan maar het viel erg zwaar. Sommige teamleden zaten er dan ook behoorlijk doorheen. De vertraging komt met wat nieuwe taken en extra werk. Ook moeten we een aantal mensen teleurstellen: nooit leuk. Een aantal van deze zaken hebben we meteen afgehandeld.

Mijn vader belde tijdens de vergadering. Hij begon een lang en warrig verhaal over hoe hij zijn (en mijn oude) kat was kwijtgeraakt in het weekend. Hij begon allemaal spookverhalen te vertellen over wat er allemaal mis kon zijn: aangereden, weggekropen om te sterven, etc. Achteraf (hij vertelde me de gebeurtenissen chronologisch) bleek dat de kat alweer terecht was. Mijn vader heeft mij gewoon 10 minuten in spanning aan de lijn gehouden en me laten gissen naar de afloop.

Na vijf uur vergaderen en afhandelen ben ik naar huis gegaan. Een rechtstreekse tram ging er niet dus lopen was net zo langzaam. Eindelijk thuisgekomen vielen er bij het openen van de algemene voordeur de masten van een surfboard (mijn onderbuurmeisje surft) om. De deur wilde niet meer open. Ik riep mijn frustraties de deuropening door.

En toen..

En toen stond het onderbuurmeisje in haar lingerie en met natte haren in het trappengat. Wow.

What a sweeeet day. Loving my life! En nu een koude douche!

Loempiameisje

Ze is slim,
Zo slim.
Ze is blond,

Zo blond.

Ze is lief,

Zo lief.

Ze is mooi.

Zo mooi.

Ze bakt loempia’s.

Arm naïef dom meisje

Ze ging terug naar haar ex.
Het ging weer mis:
Het ging erger mis.
We hebben het er vaak over gehad,
En het is zoals ik vaak gezegd had.
Ga nooit terug naar een ex.

Over Socionext en Ontwikkelingshulp

Sinds begin september neem ik deel aan de Socionext Social Entrepreneurship Challenge. Het Socionext initiatief brengt studenten van de Universiteit van Amsterdam èn Zuid-Afrika samen met het Amsterdams bedrijfsleven. Het doel: via een sociaal entrepreneurschap project studiebeurzen genereren voor Zuid-Afrikaans talent dat anders niet zou kunnen studeren. Meer over het project waar ik aan bijdraag vind je hier. Wij studenten doen praktijkervaring op. De deelnemende bedrijven krijgen de mogelijkheid de kloof tussen studeren en werken te dichten en worden bijgestaan met sociale media-projecten. Het geheel draagt nog bij aan een goed doel ook.

Dit gezegd hebbende moet ik toch een bekentenis doen. Ik geloof namelijk niet in ontwikkelingshulp. Verrast dat? Laat ik specifieker zijn. Ik geloof niet in het leeuwendeel van de ontwikkelingshulp zoals het de afgelopen 60 jaar is gegeven. Ik heb me tijdens mijn studie gestort op het ontwikkelingsdenken. Ik heb honderden artikelen en tientallen boeken op dit terrein gelezen. Wat ik vond stelde teleur. Het betrof veelal grijze Westerse professoren die vanuit ivoren torens vertelden wat Afrikaanse overheden, en Afrikanen in het algemeen, moesten doen. Het gevolg? Ontwikkelingshulp heeft grotendeels gefaald. De resultaten zijn summier. Corruptie en armoede vieren nog altijd hoogtij.

Ik geloof niet dat je Afrikanen vanuit ivoren torens kunt vertellen wat ze moeten doen. Ik geloof niet in het financieren van corrupte overheden, welke moraliteit of welk goed doel daar ook achter zit. Er moet simpelweg geen geld langs deze kanalen verplaatst worden. Ik geloof ook al niet in het stelselmatig zielig doen voorkomen van mensen die net zo capabel zijn als u en ik. Die misschien de financiën missen maar verder net zo intelligent zijn, net zo gemotiveerd en net zo graag hun steentje bijdragen. Ontwikkelingshulp moet anders.

Maar laat ik u ook vertellen wat ik wel geloof. Ik geloof dat kennis macht is. Ik geloof dat onderwijs mensen in staat stelt tot grote hoogten te komen, uit wat voor situatie ze ook komen. Ik geloof dat onderwijs oplossingen biedt voor de meest fundamentele problemen die spelen in ontwikkelingslanden. Ik geloof dat educatie mensen in staat stelt kritisch naar zichzelf, hun omgeving en hun overheid te kijken. Ik weet dat een opgeleid mens nog veel meer het belang van onderwijs ziet voor zijn of haar kinderen. Educatie draagt bij. Educatie emancipeert.

Ik geloof dat het mogelijk is structurele veranderingen te bewerkstelligen in, in dit geval, de Zuid-Afrikaanse situatie door het empoweren van de mensen zelf. Dat we, met relatief kleine offers kunnen bijdragen aan beter hoger onderwijs in de Zuid Afrika en vooral meer afgestudeerden. Maar: een dergelijk initiatief moet controleerbaar zijn. Het moet corrupte overheidskanalen schuwen en de fondsen mogen nooit verloren gaan in grote logge bureaucratische organisaties.

Dit zijn de punten waarop ik ontwikkelingshulp afreken. Dit is waar ik Socionext op getoetst heb. En omdat ik het kritisch beschouwd heb geloof ik dat dit een initiatief is dat werkt. Dat het controleerbaar is en dat het doet wat het moet doen en niets anders. Dít is waar ik in geloof.
Dit is hoe ik de wereld ga veranderen.


Doe mee. Wij zijn overal. Wij zijn op twitter, op facebook, op LinkedIn en youtube. Denk mee, retweet, deel links en, als het even kan, doneer dan aan Socionext.

Deceptie

Eén van de meest omvattende tradities in mijn jeugd was het maandelijkse bezoek van mijn oma. Het was altijd gezellig met leuke gesprekken, kaartspelletjes, gebak en bonbons en mijn vader die zwijgend flesjes bier leegdronk. Ik herinner me die dagen als de weinige waarin ons gezin was zoals ik me voorstel dat een gezin hoort te zijn.

De dag dat oma langskwam was mijn moeder altijd vroeg in de weer met het huishouden, boodschappen en andere voorbereidingen. Mijn moeder kookte nooit uitgebreid maar wanneer oma kwam rook het huis ’s ochtends al naar de gekookte melk voor de pudding. Daar ging dan een zakje fabrieksgriesmeel bij en het goedje werd dan in een tulbandvorm gegoten en gekoeld. Absoluut verrukkelijk.

De hoofdmaaltijd kostte doorgaans minder voorbereiding. Uiteraard betrof deze meestal aardappelen, groente en vlees. Een stamppot in de winter, een kruimig aardappeltje met een biefstukje zomers. Een enkele keer was het macaroni, zo’n beetje het meest exotische dat mijn oma bliefde. Maar één traktatie is me altijd bijgebleven. Het lievelingskostje van mijn oma: de oer-Hollandse kippenpoot.

Mijn moeder plaatste een uur voor de maaltijd vijf rijkelijk gekruide joekels van kippenpoten op een enorme ovenplaat in de gloeiendhete oven. Ik keek dan vaak, op mijn knietjes, door de het glas naar binnen en zag hoe de dames kleur kregen. Door één grote bakplaat te gebruiken spreidde het vet zich uit, verdampte het vocht en bakte het iets aan. Wanneer de kippenpoot dan eindelijk op het bord was aanbeland en je er gretig een vork in prikte dan brak de kruidenkorst in prachtige schilfertjes, als afbladderende verf. Net als mijn oma genoot ik intens van de kip. De pudding kwam misschien uit een zakje, de macaronisaus uit een potje maar de kip, die was authentiek.

Vaak heb ik de bereiding getracht te reproduceren. Geen poging was ooit succesvol. Wat ik ook probeerde, het kruidenmengsel wilde niet zo mooi schilferen, wel verbranden. Mijn moeder weet zich na haar open hart operatie niet alles meer te herinneren en de kruidensamenstelling is daar één van, of zo beweerde ze. Maar nu vrees dat er een duisterder reden ten grondslag ligt aan het gat in mijn moeders geheugen..

Toen vorige week het geld van deze arme student bijna op was heb ik vijf kilo kippenpoten op de markt gekocht. Eenmaal thuisgekomen bleek dat mijn kruidenkastje redelijk leeg was. De rijen aan bakjes, doorgaans vol Oosterse aroma, stonden er leeg en pover bij. Omdat ik weinig geld had heb ik, tegen alle principes in, een voordeelverpakking kant en klare kipkruiden gekocht.

Paprikapoeder, koriander, witte peper, kurkuma, kardemom, witte peper, chilizaad, fenegriek, foelie, selderij, komijn, knoflook, gember, paprika-extract, uienpoeder en 69% (!) zout. Door de enorme hoeveelheid zout smelten de kruiden zonder te verbranden samen en breekt de korst bij het inprikken in prachtige schilfertjes.

Ik heb mijn moeders authentieke kipkruidenmix herontdekt. Kut.

Bevrijding

Gisteren ben ik begonnen aan de Steve Jobs biografie van Walter Isaacson. In het eerste, een mijns inziens te lang, hoofdstuk vond ik de volgende quote:

"When I realized that I was smarter than my parents, I felt tremendous shame for having thought that. I will never forget that moment."

Ik heb deels hetzelfde ervaren in mijn jeugd. Ik kan niet precies één moment aangeven waarin ik ontdekte dat ik slimmer was dan mijn ouders: dat ik sneller verbanden legde, beter kon rekenen, meer en sneller las en meer "nuttige interesses" had. Er was geen Eureka-moment, maar het besef kwam en het kwam vroeg in mijn jeugd.

Anders dan Steve voelde ik me niet beschaamd. Ik voelde me bevrijd. Bevrijd van het leven dat mijn ouders leidden. De verslindende sleur van het fabriekswerk bij Fokker (mijn vader). Het dienende werk in het bejaardentehuis en het bedienende werk in de slagerij (mijn moeder). De minachtende blikken. De verwijten. Het alcoholgebruik. De jaloezie. De constante ruzie. Het slaan met deuren. Het geschreeuw en het geweld.

Het bleek allemaal iets tijdelijks.

En nu, nu ik op de drempel van het behalen van mijn Bachelor-diploma sta, en de volgende fase van mijn leven lonkt kijk ik terug. Eventjes.
Ik glimlach.

Hello World

And so it begins.